W pierwszym okresie uprawy najważniejsze jest zbudowanie zdrowego, silnego systemu korzeniowego. Aby ten cel osiągnąć należy spełnić wiele warunków, jednym z nich jest właściwe odżywienie roślin fosforem.
Powszechnie stosowanymi w fertygacji nawozami fosforowymi są: monofosforan potasu i fosforan amonu, zawierające fosfor w formie ortofosforanów. Aby był on dostępny dla roślin muszą zostać spełnione określone warunki. Najlepsza przyswajalność fosforu w tej formie jest w zakresie pH 5,5–6,5. Wyższe pH znacznie ogranicza przyswajalność tego pierwiastka. Jeżeli pH w podłożu jest zbliżone do 7,0, a w początkowym okresie wzrostu roślin często jest wyższe, to pobieranie fosforu i żelaza jest ograniczone. Zwiększanie ilości fosforu w pożywce za pomocą produktów na bazie ortofosforanów nie zapewni optymalnego odżywienia tym składnikiem.
Drugim ważnym czynnikiem ograniczającym pobieranie fosforu jest temperatura. We wczesnych nasadzeniach nie zawsze możliwe jest zapewnienie optymalnej temperatury podłoża. Przy temperaturze 13°C tylko 31% fosforu podanego w postaci ortofosforanów jest dostępne; pierwiastek z tej formy jest całkowicie dostępny dopiero w temperaturze podłoża wynoszącej ok. 20°C. Aby zapewnić optymalne odżywienie roślin fosforem w początkowym okresie uprawy (tj. przez ok. 2 miesiące), celowe jest zastosowanie polifosforanów, które zagwarantują dostępność tego pierwiastka niezależnie od pH i temperatury podłoża. Polifosforany są ponadto bardzo dobrze rozpuszczalne – nie wytrącają się w postaci osadów, a więc sprzyjają zachowaniu czystości systemów nawadniających. Zawartość fosforu w postaci polifosforanów w pożywce przygotowywanej dla podłoży inertnych nie powinna jednak przekraczać 30%. W późniejszym okresie uprawy, gdy pH jest stabilne, a temperatura wyższa, optymalne odżywianie zapewniają nawozy zawierające ortofosforany.
Henryk Wilczyński, Yara Poland
Tekst jest fragmentem artykułu z HO (12/2016), czasopismo możesz kupić tutaj.
