Ogórek ma też duże wymagania pokarmowe. Dlatego, aby uzyskać zadowalające plony należy zadbać o uprawę od samego początku. Warto skupić się na wyborze odpowiedniego stanowiska i potrzebach pokarmowych tego gatunku.
Wymagania pokarmowe
Ze względu na duże wymagania pokarmowe ogórka, nawożenie organiczne i mineralne należy prowadzić umiejętnie. Najczęściej uprawia się go na stanowiskach w pierwszym roku po oborniku, nie częściej niż co 4–5 lat (ze względu na ryzyko występowania chorób i szkodników). Oprócz obornika (w dawce 30– 40 t/ha) można wykorzystać też inne nawozy organiczne, jak komposty, nawozy zielone czy pomiot kurzy. Po przeprowadzonej analizie gleby uzupełnia się składniki pokarmowe. Warto pamiętać, aby reprezentatywne próby gleby były przebadane metodą ogrodniczą, dzięki której określony będzie poziom składników przyswajalnych. Planując dawki nawozów należy uwzględnić również ilości wnoszone z nawożeniem organicznym do optymalnych wartości (tabela).
Optymalne zawartości składników pokarmowych w glebie w uprawie ogórka
Ze względu na różne metody uprawy optymalne zawartości makroskładników są różne. Dla tradycyjnej uprawy w polu (bez fertygacji) wartości te są najniższe, natomiast rośliny uprawiane na stanowiskach z wykorzystaniem fertygacji mają w zaleceniach zdecydowanie wyższe wartości. Intensywna uprawa wymaga zastosowania nawożenia nalistnego. Pozwala to na szybkie uzupełnienie niedoborów składników pokarmowych makro- czy mikroskładnikowych (nawożenie interwencyjne), czy też jest to stały element strategii odżywiania, który pozwala przyspieszyć owocowanie, podnosi wartość spożywczą owoców oraz utrzymuje wysokie parametry jakościowe.
Przy tradycyjnym systemie uprawy podstawowe składniki pokarmowe – fosfor, potas i azot stosuje się przed sadzeniem lub siewem nasion, przy czym dawkę azotu należy podzielić na trzy części. Pierwszą w ilości połowy zalecanej dawki, natomiast pozostałą ilość należy zastosować pogłównie, ¼ dawki, gdy ogórki są w fazie 3–4 liści (BBCH 13–14) oraz trzecią część na początku zbioru (BBCH 71). Z nawozów azotowych najlepszą formą są saletry, natomiast potas w formie siarczanowej lub w postaci nawozów z małą zawartością chlorków. W uprawie, w której stosuje się fertygację po wcześniejszym uzupełnieniu składników, nawozy wprowadza się od momentu, gdy ich poziom spadnie poniżej dolnej wartości zakresu optymalnego. W tym celu niezbędne jest kontrolne badanie podłoża. Po rozsianiu nawozów gleba powinna być starannie uprawiona agregatem. Ważne jest, żeby w tym czasie gleba była umiarkowanie wilgotna, aby w trakcie uprawy nie tworzyły się na jej powierzchni grudy. Niestety w ostatnich latach bywały sytuacje, że gleba już pod koniec kwietnia, w czasie zakładania plantacji ogórka była przesuszona i w takiej sytuacji, jeśli nie ma szans na opady deszczu, konieczne jest deszczowanie. Dawka wody w tym przypadku powinna być uzależniona od rodzaju gleby. Na glebach lżejszych wystarczy jedna dawka ok. 20 mm wody/m2, na glebach cięższych lepiej podzielić tę dawkę na dwie części i deszczować dwukrotnie.
Mikroskładniki
Poza podstawowymi makroskładnikami w uprawie ogórka duże znaczenie mają mikroskładniki. Niedobory żelaza widoczne są w postaci chlorozy. Jasnozielone przebarwienia rozpoczynające się na brzegach blaszki liściowej, z czasem stają się coraz bardziej żółte. Jeśli występują na młodych roślinach wpływają niekorzystnie na kwitnienie i plonowanie. Natomiast niedobór boru powoduje zahamowanie rozwoju i zamieranie najmłodszych liści wierzchołka rośliny, jeśli występuje w czasie plonowania powoduje skracanie się owoców, spękania skórki, czy nekrotyczne plamy. Ogórek wymaga również dobrego zaopatrzenia w mangan i molibden.
Autor: Mgr inż. Marcin Niedobylski, Agro Spec
Fragment artykuł pochodzi z Zeszytu Uprawowego OGÓREK
