W drugiej połowie kwietnia wielu ogrodników rozpoczyna nasadzenia papryki do tuneli foliowych. W uprawach tych najczęściej prowadzona jest fertygacja. O czym warto pamiętać, aby uniknąć błędów i uzyskać jak najwyższe plony?
Nawożenie na start
Przed rozpoczęciem uprawy gleby w tunelu należy uzupełnić składniki pokarmowe w glebie na podstawie wyników jej analizy chemicznej. Podczas nawożenia należy zwrócić uwagę na odpowiednią ilość wapnia, ponieważ ten składnik trudno uzupełnić w trakcie uprawy. Ważny jest też fosfor i azot, który warunkuje rozbudowę masy wegetatywnej oraz przygotowuje ją do wykarmienia dużej liczby owoców. Zwiększona, przedwegetacyjna dawka azotu umożliwia oszczędniejsze dawki N w czasie fertygacji, kiedy jego nadmierna ilość mogłaby opóźniać dojrzewanie owoców. Zawartość potasu na tym etapie może być niższa, bo pierwiastek ten w zwiększonej ilości będzie dostarczany w okresie późniejszym. Warto natomiast sprawdzić zawartość magnezu. W części gospodarstw występuje nadmiar tego składnika, najczęściej tam, gdzie stosuje się wapno z magnezem. Nawożenie magnezem zwiększa pobieranie i wykorzystanie azotu, a także korzystnie oddziałuje na transport i gromadzenie fosforu w nasionach, ale należy uważać na przenawożenie gleby magnezem. Jego nadmiar powoduje problemy z pobieraniem m.in. potasu.
Zadbać o odpowiednią wilgotność gleby
Zawarte w glebie składniki pokarmowe będą dostępne dla roślin tylko przy odpowiedniej wilgotności podłoża. Należy pamiętać, że w okresie tworzenia systemu korzeniowego wilgotność gleby w tunelach foliowych powinna wynosić 60 proc. polowej pojemności wodnej (ppw), a w czasie owocowania 70–80 proc.
Jeśli gleba jest nadmiernie przesuszona należy ją nawilżać stopniowo – najlepiej przez kilka dni. Przed rozpoczęciem sadzenia trzeba sprawdzić na ile woda przesiąkła przez glebę. Gdy jest odpowiednio wilgotna na głębokości co najmniej 15–20 cm, to można przystąpić do jej uprawy, a następnego dnia sadzić rozsadę papryki. Oprócz wilgotności ważna jest też temperatura gleby. Minimalna temperatura gleby w jakiej zaleca się sadzenie papryki to 12–15°C.
Nie zaleca się podlewania rozsady papryki bezpośrednio po posadzeniu jeśli gleba w tym momencie ma wilgotność na poziomie 70–80 proc. ppw. Jeżeli jest bardziej sucha należy ostrożnie podlać rośliny niewielką dawką wody i „powolnym strumieniem”, aby gleba przylgnęła do bryły korzeniowej. Podlewając rośliny ręcznie (z góry) dużymi kroplami powoduje się zbicie gleby. Ponadto, jeśli na liściach roślin pozostaną krople wody i zacznie przygrzewać słońce, mogą powstać oparzenia. Należy pamiętać, że dobrze uprawiona i optymalnie nawilżona gleba przed sadzeniem papryki powoduje, że rośliny nie są tak bardzo narażone na działanie niskiej temperatury. Gleba nawilżona na głębokość kilkunastu centymetrów lepiej się nagrzewa. Chodzi o to, że podczas zimnych nocy, gdy gleba jest odpowiednio wilgotna, to następuje parowanie i wokół roślin wytwarza się mikroklimat. Należy też pamiętać, że jeśli jest bardzo sucho i sadzi się rośliny intensywnie podlane, to woda z bryły korzeniowej zostanie wyssana przez wysuszone podłoże. Po takim przesuszeniu bardzo trudno jest odpowiednio nawodnić tę bryłę korzeniową.
Kiedy rozpocząć fertygację?
Fertygację zaleca się rozpocząć po 2–3 tygodni od posadzenia rozsady papryki w tunelu. Chodzi o to, żeby rośliny przyjęły się i wznowiły wzrost. Po spulchnieniu gleby dobrą praktyką jest rozłożenie folii między rzędami roślin, która zabezpiecza przed wyrastaniem chwastów. Przed rozłożeniem folii linie nawadniające z powrotem przekładane są na pierwotne miejsce. Dobrym rozwiązaniem jest wykorzystanie folii biodegradowalnej lub czarnej agrowłókniny, która umożliwia ewaporacje i obserwację działania nawadniania (przewody nawadniające układa się na włókninę).
Rozpoczynając fertygację warto wprowadzić nawozy o zrównoważonym składzie. W niektórych zaleceniach polecane są nawozy o podwyższonej zawartości fosforu. Jest to zasadne, gdy rośliny są słabo ukorzenione. Jeśli jednak mają już dobrze rozbudowany system korzeniowy, lepiej dostarczyć nawozy o zrównoważonym składzie.
Częstotliwość fertygacji zależy od warunków pogodowych. Pod jedną roślinę powinno się dostarczyć ok. 0,5 l pożywki. W miarę wzrostu roślin zwiększa się ilość podawanej wody – adekwatnie do potrzeb roślin. Doświadczenia wskazują, że korzystniej jest włączać fertygację mniejszymi dawkami, ale częściej. Należy liczyć się z tym, że po obfitym podlaniu mogą nadejść pochmurne dni, wówczas parowanie wody z gleby w obiektach będzie niewielkie. Dodatkowo padające deszcze mogą spowodować podsiąkanie wody. Takie sytuacje są bardzo niebezpieczne, bo mogą doprowadzić do podtopienia uprawy. Planując fertygację trzeba nieustannie obserwować rośliny i korygować zalecenia na “bieżąco”. Gdy pojawiają się pierwsze kwiaty, trzeba zmienić pożywkę na taką o większej zawartości fosforu. Zwykle zmianę tę wprowadza się na 2–3 podlewania. Chodzi o prawidłowy rozwój kwiatów i nasion. W tym czasie warto również zadbać o dostarczenie boru i molibdenu lub środków stymulujących kwitnienie.
Gdy zaczynają się wiązać owoce – to wówczas w pożywce musi być więcej potasu. Jednak zalecenia te powinny również uwzględniać wymagania odmian.
Marcin Niedobylski, Agro Spec
