Seler korzeniowy jest rośliną o dość dużych wymaganiach glebowych i nawozowych. Jest bardzo wrażliwy na m.in. niedobór boru, dlatego warto używać nawozów wieloskładnikowych, bogatych w mikroelementy.
Krótkotrwałe spadki temperatury poniżej 0°C następujące po posadzeniu rozsady nie wyrządzają większych szkód w uprawie selera. Bardzo niekorzystne są natomiast dłuższe okresy chłodów występujące zaraz po wysadzeniu rozsady w pole, mogą one prowadzić
do przedwczesnej jarowizacji roślin i wytwarzania tzw. pośpiechów. Zjawisko to można ograniczyć starannie wybierając do uprawy odmiany mniej wrażliwe na wpływ niskich temperatur, a w konsekwencji na zjawisko jarowizacji. Wyrośnięte, dojrzewające rośliny selera, w okresie jesiennym dobrze znoszą, szczególnie przy bujnym ulistnieniu, krótkotrwałe spadki temperatury nawet do –6°C. Należy jednak pamiętać, że nadmarznięte korzenie selera nie nadają się do przechowywania.
Seler korzeniowy ma dość wysokie potrzeby wodne, określa się je na 450–550 mm wody w okresie całego okresu wegetacji. Przy niedoborze wody korzenie spichrzowe tej rośliny rozwijają się słabo, natomiast korzenie boczne bardzo silnie. Największe zapotrzebowanie na wodę rośliny selera wykazują w fazie grubienia korzeni spichrzowych. Zwykle szczyt
zapotrzebowania na wodę przypada od lipca do października.
Wymagania pokarmowe selera
Seler wymaga obfitego nawożenia mineralnego i jeżeli nie wykonano analizy gleby, (niezależnie od nawożenia organicznego) pod seler korzeniowy można zastosować od 100 do 200 kg/ha azotu, 80–100 kg/ha fosforu (w przeliczeniu na P2O5), 200– 250 kg/ha potasu (w przeliczeniu na K2O). Nawozy potasowe i fosforowe można zastosować jesienią pod orkę lub wiosną pod kultywator. Jako źródła potasu wskazane jest zastosowanie soli potasowej, jako nawóz fosforowy powinno się wybierać superfosfaty z dodatkiem boru. Azot do dawki 100 kg/ha stosuje się w całości przed sadzeniem rozsady, przy dawkach przekraczających 100 kg N/ha, drugą dawkę można zastosować pogłównie na przełomie lipca i sierpnia. Planując nawożenie i dokarmianie dolistne roślin selera powinno się pamiętać o tym, że jest on wrażliwy na niedobory niektórych mikroskładników, głównie boru oraz molibdenu.
Uwaga na nicienie
Przed sadzeniem selera warto sprawdzić glebę na danym polu na zawartość szkodliwych nicieni. Największe zagrożenie dla selera stanowi szpilecznik baldasznik. Nicień ten licznie występuje na roślinach z rodziny baldaszkowatych oraz kapustowatych. Szpileczniki żerując w jednym miejscu korzenia przez dłuższy czas, powodują powstawanie ran. Miejsca te mogą być atakowane przez grzyby chorobotwórcze. Nicienie zwykle żerują na wierzchołkach korzeni, w pobliżu stożka wzrostu. Reakcją obronną rośliny jest wytwarzanie dodatkowych bocznych korzeni, które także są atakowane przez nicienie, powstają utwory podobne do kępek korzeni na korzeniu głównym. W efekcie żerowania szpileczników może dochodzić do nekroz na korzeniach, a masowe wystąpienie szkodnika może doprowadzić do zamierania całych korzeni. Żerowanie nicieni widoczne jest także w postaci brązowych plam oraz ordzawień, będących efektem zainfekowania uszkodzeń grzybami chorobotwórczymi. Nie ma skutecznych środków chemicznych, likwidujących problem nicieni w uprawie selera. Warto jednak wiedzieć, że dostępne są środki mikrobiologiczne, które, jak wskazują
doświadczenia, mają wysoką skuteczność w ograniczaniu skutków żerowania tych szkodników. Jednym z nich jest np.: Bactim Receptor. Produkt te można wykorzystywać do podlewania rozsady i doglebowo przed sadzeniem rozsady w pole. Optymalne zawartości składników pokarmowych w glebie* N (NO3+NH4) P K Mg Ca 100–130 60–80 200–250 60–80 1500–2500
*Optymalne zawartości składników pokarmowych w glebie (mg/dm3) dla selera
Fragment artykułu ” Wymagania selera korzeniowego” pochodzi z miesięcznika “Warzywa” 3/2018, aut. mgr inż Marcin Oleszczak, Agrise – Grupa Kapitałowa Intermag
