Warzywa kapustne należą do roślin o wysokich wymaganiach pokarmowych, zarówno w stosunku do makro-, jak i mikroskładników, szczególnie w okresie wzrostu oraz formowania główek. Kalafior charakteryzuje się dużymi potrzebami pokarmowymi, a tym samym wysokimi potrzebami nawozowymi, co wiąże się z szybkim wzrostem roślin w krótkim czasie.
W uprawie kalafiora późnego optymalne zawartości składników pokarmowych w glebie powinny kształtować się następująco: azot 120–135 mg/dm3, fosfor 60–70 mg/dm3, potas 190–220 mg/dm3, magnez 65–75 mg/dm3 oraz wapń 1000–1500 mg/dm3. Na wyprodukowanie 25 t róż (przy całkowitej masie rośliny ok. 100 t) kalafior późny z powierzchni 1 ha pobiera 320 kg N, 110 kg P2O5, 400 kg K2O i 23 kg MgO.
Ważnym składnikiem pokarmowym w uprawie kalafiora jest również potas, natomiast zapotrzebowanie rośliny na fosfor jest zdecydowanie niższe. Pod uprawę na zbiór jesienny nawozy fosforowe i potasowe należy zastosować w całości na kilka do kilkunastu dni przed sadzeniem kalafiora. Makroskładniki można aplikować zarówno w postaci nawozów pojedynczych, takich jak: saletrzak, mocznik, saletra amonowa, superfosfaty, sól potasowa czy siarczan potasu, jak i nawozów wieloskładnikowych.
Dokarmianie dolistne kalafiora
W uprawie kalafiora składniki pokarmowe mogą być aplikowane dolistnie w sytuacji konieczności pobudzenia roślin do wzrostu, bądź też w przypadku osłabionego pobierania pierwiastków przez system korzeniowy, jak również w momencie widocznych objawów niedoboru składnika pokarmowego. Do aplikacji pozakorzeniowej może być wykorzystana saletra wapniowa, mocznik lub też dolistne nawozy wieloskładnikowe.
W okresie wegetacji roślin kapustnych mogą występować niedobory mikroskładników, które prowadzą do poważnych chorób fizjologicznych. Kalafior wykazuje wrażliwość szczególnie na niedobór molibdenu i boru. Molibden warunkuje wzrost roślin i parametry jakościowe róż. Niedobór tego mikroskładnika może doprowadzić do „biczykowatości liści”, objawiającej się redukcją blaszek liściowych po obu stronach nerwu, a w skrajnej sytuacji do wytworzenia tylko skróconego nerwu głównego, wyglądem podobnego do biczyka. Przy deficycie tego pierwiastka dochodzi do tworzenia luźnych niehandlowych róż, a przy silnym niedoborze – do zamierania pąków wzrostu, co skutkuje niewytwarzaniem się róż. W celu uzupełnienia molibdenu w roślinach kalafiora zalecane jest podlanie rozsady 0,1-proc. roztworem molibdenianu amonu, bądź też molibdenianu sodu na tydzień przed sadzeniem rozsady. Dodatkowo można stosować dokarmianie dolistne nawozami wieloskładnikowymi lub molibdenowymi.
W przypadku niedoboru boru może dochodzić do brunatnienia róż oraz powstawania pustych przestrzeni w głąbach, które są otoczone zbrązowiałą tkanką. W celu uzupełnienia zawartości boru w roślinach można stosować nawozy wzbogacone borem oraz nawozy wieloskładnikowe z mikroelementami czy boraks. Przy niedoborze manganu dochodzi do osłabionego wzrostu roślin oraz marmurkowatego wyglądu liści – chlorozy przestrzeni pomiędzy nerwami blaszek liściowych. W późniejszym okresie pojawiają się zmiany nekrotyczne. Z kolei objawem niedoboru miedzi są chlorozy, połączone z zasychaniem brzegów liści starszych oraz osłabionym wzrostem roślin, które przybierają zwiędły wygląd.
Kalafior tworzy w stosunkowo krótkim czasie dużą masę nadziemną liści i róż, dlatego też stosowane jest wysokie nawożenie azotowe przedwegetacyjne i pogłówne, przy czym zarówno niedobór, jak i nadmiar tego składnika pokarmowego niekorzystnie wpływa na jakość handlową i konsumpcyjną róż.
Autor: dr hab. Marzena S. Brodowska, prof. UP w Lublinie
współpraca Plantpress
Fragment artykułu pochodzi z archiwalnego wydania czasopisma “Warzywa” 6/2021
Zostań naszym PRENUMERATOREM. Kup prenumeratę “WARZYW” w naszym sklepie internetowym. TUTAJ LINK > www.plantpress.pl
