Uprawa ogórków w Kanadzie

Ogórki zajmują drugie po pomidorze pod względem wartości miejsce w rynku warzyw szklarniowych w Kanadzie. Głównym typem ogórka uprawianego pod osłonami jest Long Dutch, który stanowi prawie 80% wszystkich upraw i zajmuje powierzchnię szacowaną na ok. 2700 akrów (1 akr to 0,4 ha), drugim rozwijającym się typem jest ogórek typu Mini BAP z udziałem ok. 20% w rynku i powierzchnią szacowaną na ok. 700 akrów.

Organizacja produkcji i zbytu

Główne rejony uprawy warzyw szklarniowych w Kanadzie to prowincje Ontario, Quebec, Kolumbia Brytyjska i Alberta. Warzywa produkowane w Kanadzie zaopatrują rynki lokalne, ale są także eksportowane do Stanów Zjednoczonych. Sprzedaż owoców w 90% odbywa się przez grupy producenckie, które są jednocześnie markami. Takie przedsiębiorstwa zajmują się opracowaniem strategii uprawowej oraz całej kampanii handlowej danego warzywa tzn. oznakowaniem, sposobem zapakowania, łącznie z projektami opakowań oraz dostarczeniem towaru do sieci handlowej. Sortowanie i pakowanie odbywa się w gospodarstwach lub w centrach spedycyjnych należących do grup.

Warunki klimatyczne

Ze względu na duże nasilenie występowania wirusa CGMMV oraz bardzo wilgotne i gorące lato ogórki uprawia się najczęściej w czterech cyklach w roku. Z tego powodu wciąż najpopularniejszą metodą jest uprawa w systemie „na parasol”. Najnowocześniejsze szklarnie inwestują w ostatnich latach w doświetlanie upraw i zaczynają uprawę w systemie „wysokiego drutu” w dwóch cyklach w ciągu roku. Jest to możliwe, ponieważ na rynku dostępne są już odmiany komercyjne wykazujące tolerancję na tego wirusa np. Davida i Atuno.

Owoce sprzedawane są na sztuki, które dzielone są na klasy XS, S, M, L, XL zależnie od długości owocu. Najpopularnejszą i najbardziej pożądaną klasą są owoce M, aczkolwiek wybór klasy owocu zależy od wymogów sieci handlowej. Każda odmiana komercyjna musi mieć procentowo określony udział owoców danej klasy, który produkuje. Pod tym względem rynek Kanadyjski i Amerykański jest zupełnie różny od polskiego, plon wylicza się nie w kg/m², a w sztukach/m².

Uprawa ogórków też wygląda inaczej niż w Polsce. Ze względu na to, że typ Long Dutch tj. długi szklarniowy wytwarza zwykle duże liście nawet o 50% większe niż ogórki typu BAP Midi – ogórki sałatkowe (np. Pacto, Quintus) w systemie uprawy „na parasol” stosuje się zagęszczenie 1,6 rośliny/m², natomiast w systemie „wysokiego drutu”, ze względu na zastosowanie roślin o innej konstrukcji, zagęszczenie może wynosić nawet 2,7 rośliny na m². W systemie „na parasol” bez doświetlania uprawa rozpoczyna się podobnie jak w Polsce już od połowy grudnia, ale najczęściej wybieranym terminem jest początek stycznia, natomiast uprawa w systemie „wysokiego drutu” z doświetleniem rozpoczyna się zwykle w połowie listopada. Rozsada produkowana jest przez jedną z trzech firm rozsadowych, rzadko gospodarstwa produkują ją same.

Dla odmian marki De Ruiter zalecane jest stosowanie w uprawie EC na poziomie 2,4–2,6 mS/cm w matach. Ich nowa genetyka nie wymaga specjalnego stresowania roślin by wywołać efekt „generatywny”, a przy stosowaniu niższego niż w starych technologiach uprawy EC pożywki wpływa się na lepsze zawiązywanie i wzrost owoców, utrzymuje się lepszą witalność roślin, obniża koszty produkcji oraz co jest bardzo ważne dla Kanadyjczyków, taka uprawa jest przyjaźniejsza dla środowiska. Każde gospodarstwo prowadzące uprawę hydroponiczną musi recyrkulować pożywkę. Podstawowym podłożem do uprawy ogórków są maty z wełny mineralnej. Ze względu na higienę produkcji są wymieniane dla każdego nasadzenia.

Kontrola wilgotności

Prowincja Ontario ma specyficzny mikroklimat ze względu na położenie między wielkimi jeziorami, jest to rejon ciepły i bardzo wilgotny. Szerokość geograficzna obszaru Leamington, gdzie zlokalizowanych jest 70% wszystkich szklarni w Kanadzie, to szerokość geograficzna Rzymu. Dużym problemem w uprawie tutaj jest wysoka wilgotność, dlatego by utrzymać prawidłową pracę roślin oraz optymalną transpirację, większość obiektów wyposażona jest w systemy wentylacji, które mają za zadanie osuszenie powietrza tak by utrzymywać nasycenie parą wodną na poziomie 0,4–0,8 kPa. Jest to ważne także dla zminimalizowania problemów z kondensacją pary wodnej na roślinach i owocach, a co za tym idzie – utrzymanie dobrej jakości owoców (bez mikrospękań) oraz mniejsze narażenie na występowanie chorób.

W celu stymulacji wiązania i dorastania owoców stosuje się dwutlenek węgla, który w okresie niskiego natężenia światła utrzymuje się na poziomie 800–900 ppm, a w okresach o dobrym naświetleniu 1200–1400 ppm. W strategiach temperaturowych, podobnie jak w Polsce, stara się uniknąć dużych różnic temperatur między dniem a nocą. Zwłaszcza w okresie niskiego natężenia światła zwraca się uwagę, by ta różnica nie była większa niż 5°C, a nocna temperatura nie spadła poniżej 18°C. Latem w rejonie Leamington temperatury w nocy nie różnią się bardzo od temperatur dziennych i amplituda temperatur waha się pomiędzy 7–10°C , przy czym dzienne temperatury przekraczają 30°C.

Marcin Piechota

Bayer

Fot. M. Piechota