Plasmodiophora brassicae wywołująca kiłę kapusty to patogen powszechnie występujący w Polsce, szczególnie w rejonach intensywnej produkcji warzyw kapustnych i rzepaku ozimego.
Rośliny mogą być porażane kiłą we wszystkich fazach wzrostu. Plasmodiophora brassicae wnika do korzeni przez włośniki, gdzie stymuluje podziały komórkowe i nadmierny wzrost komórek. Zachodzące w korzeniach zmiany morfologiczne zaburzają przewodzenie wody, dlatego pierwszym objawem porażenia kiłą kapusty jest nagłe więdnięcie roślin przy wysokiej temperaturze powietrza. Najbardziej typowym i charakterystycznym objawem są jasnożółte narośla na korzeniach, które z czasem powiększają się, przybierają wrzecionowaty kształt i ciemnieją. Następnie narośla gniją i rozpadają się. Najbardziej szkodliwe jest porażenie roślin na wczesnych etapach uprawy.
W ochronie upraw przed kiłą kapusty kluczową rolę ma prewencja. W rejonach intensywnej uprawy kapustnych, na polach na których problem z kiłą już wystąpił warto korzystać z odmian kiłoodpornych. Kolejnym krokiem jest produkcja zdrowej rozsady – najlepiej z wykorzystaniem profesjonalnego podłoża, wolnego od patogenów – korzystanie z lokalnych torfów czy podłoża z pryzm składowanych długi czas w gospodarstwie jest obarczona ryzykiem. Należy także pamiętać o dezynfekcji wielodoniczek, jeżeli były już wcześniej używane.
Stanowiska, na których wystąpiła choroba należy wyłączyć z uprawy roślin kapustowatych na co najmniej 4-5 lat. W płodozmianie warto uwzględnić por, fasolę, pomidory, ogórki, a także zboża jare.
Rozwojowy kiły sprzyja kwaśny odczyn gleby, dlatego kluczowym zabiegiem prewencyjnym jest regularne wapnowanie w celu utrzymania pH powyżej 6,0. Najbardziej efektywne jest wapn tlenkowe stosowane jesienią, na suchą glebę. Należy przy tym pamiętać, aby w tym samym roku nie stosować obornika.
Jeżeli dojdzie już do infekcji zaleca się usuwanie porażonych korzeni, aby zapobiec przedostawaniu się zarodników przetrwalnikowych do gleby.
Aleksandra Andrzejewska
Aleksandra Czerwińska-Nowak
